ما ایرانیان فرش را می شناسیم و میدانیم برای اینکه یک فرش درست شود اول
از همه احتیاج به طرحی داریم که طراح آنرا ترسیم میکند ورنگها و نقشها و هر
آنچه که فرش را زیباتر میکند ,در طرح میگنجاند,طرح را به کسی میدهد که او
توان پیاده کردن طرح را در دار قالی دارد,وبافنده فرش دار قالی و مواد اولیه فرش
را تهیه می کند و شروع به بافتن میکند,در دار قالی ,هر گره ,کثرتی است که
در کل به صورت یک فرش که وحدتی است,خود را نشان می دهد,وزیبایی را
نشر میدهد و ما از فرط این زیبایی شاد می شویم و به وجد در می آییم و یک
لحظه از عالم ماده به عالم معنا سفری میکنیم, و این در همه انواع هنر صدق
می کند,حالا اگر این مثال را برای این دنیا بخواهیم بزنیم , این است که طراح که
خداوند بزرگ است,هدفمند,تولید زیبایی و شادی از طریق مخلوقاتش می کند,
در یکی از طرحهایش کار را به انسان واگذار کرده ,واستعداد را هم به او داد که
کانالی باشد تا از خلاقیت او برای نو شدن ,استفاده کند,وتمام مواد اولیه را هم
دراختیارش گذاشت,تا از طریق همکاری و همیاری ,زیبایی تولید کنند,تا به مقام
هنرمند برسد,و زیبایی را از طریق انواع هنر ,از قوه به فعل برساند,که هر کدام
ما در حکم همان گره دار قالی که رنگی را در طرح زیبایی, بیان میکند,کثرتی است
که وقتی به وحدت رسید ,زیبایی بزرکی به تعداد کل بشریت نشر میکنند ,و
شادی بی حدی در دنیا پخش خواهد شد,ولی چرا اینطور نیست؟
کجای کارمان را درست انجام نمی دهیم ؟ما که زیبایی ,هماهنگ با وجودمان
است ,و زشتی که نبود زیبایی است را ,سر لوحه عمل خود قرار داده ایم ,چگونه
میتوانیم از این منجلابی که خود ساخته ایم رها و آزاد شویم ,خداوند تمام آنچه
آفریده, هنرمند آفریده,هنرمندی که توان زیبا سازی را دارد ,این عین عدالت
خداوند است ,چه عوامل درونی نمی گذارند که ما به راه زیبایی قدم بگذاریم؟
چرا به آنچه که زندگی ماست اینقدر بی توجه از آن میگذریم وبا زشتی  ,هر روز
بیشتر از روز قبل,شادی را قربانی می کنیم ,پاینده باشید.